فولاد کربور آهن است که با عنصرهای دیگر هم جوش شده باشد . با سوزاندن کربن آهن خام سفید و همجوش کردن آن با کمی کربن و اندازه کردن عنصر های دیگر در آن ، به دو روش خمیری کردن و آب کردن فولاد را می سازند . روش خمیری : در آغاز صنعت فولاد سازی ، فولاد را به این روش می ساختند، که کهنه شده است و دیگر به کار نمی رود : آهن خام را در تشت کوره ی شعله ای می گذاشتندو روی آن شعله می دمیدند تا آب شود . آهن خام آب شده را به هم می زدند تا کربن آن بسوزد .کم کم که کربن آهن خام می سوخت ، درجه آب شدنش بالا می رفت و خمیری می شد . خمیر فولاد را تکه تکه با گاز انبر از کوره بیرون می آوردند و آنها را با پتک در هم می کوبیدند که سر باره شان بریزد و یکپارچه شوند . فولاد یکپارچه شده را نورد می زدند تا به شکل شمش در آید . چند شمش را دسته کرده در کوره گرما می دادند تا سرخ شود و با یک پتک سنگین آنها را در هم می کوبیدند تا یک تکه گردند و به آن شکل می دادند . سر بار های که در کوره می ماند و آنچه هنگام کوبیدن خمیر فولاد از آن می ریخت چون آهن داشت از نو همراه مواد خام به کوره آهن گدازی می ریختند . روش آب کردن : امروزه همه ی فولاد جهان به روش آب کردن ساخته می شود . آهن خام آبکی ای که از کوره ی آهن گدتزی به بیرون روان میگردد ، نخست به تغارهای فولادی می ریزد ، از آنجا آن را در تانک مخلوط کن گهواره ای میری زند . برای آن که گرمای آهن خام به بدنه ی تغار و تانک فولادی نرسد ، درون آنها را با آجر نسوزآستر می کنند .