فرایند جوش سر به سر میلگرد و یا در اصطلاح فورجینگ سر به سر میلگرد در سال ۱۹۵۲ میلادی و بیشتر به منظور کاربرد در صنایع حمل و نقل ریلی ژاپن ابداع شد، اما با افزایش ساخت و ساز و رشد سازه‌های شهری و بلندمرتبه‌سازی، توجه به مقاوم‌سازی، استحکام بیشتر و حفظ امنیت جانی و مالی این نوع جوش در اهمیت قرار گرفته و به دلیل ضریب ایمنی بالا آن و کاهش هزینه‌ها، جوش سر به سر میلگرد توسط بنیانگذار صنعت جوش سر به سر میلگرد به روش فورجینگ در ایران توسط شرکت دایا ژاپن در ایران وارد حوزه ساخت و ساز گردید. در این روش به جای بر روی هم قراردادن(به انگلیسی: Overlap) بخش انتهایی میلگردها، دو سر میلگرد بوسیله اعمال حرارت در دمای مشخص و سپس فشار هیدرولیکی(که به دو سر میلگرد وارد می‌آید) به یکدیگر اتصال داده می‌شود. قابل ذکر است که از این تکنولوژی در سالهای دور ۱۳۵۱ خورشیدی در خط آهن سراسری ایرانی استفاده شده است. شرح کامل این فرایند در استاندارد JIS ژاپن بیان شده‌است.

مزایای فورجینگ سر به سر

1. صرفه جویی ۳۰ درصدی در مصرف با حذف بر روی هم قراردادن میلگردها(به انگلیسی: Overlap) و حذف پرتها.
2. کاهش نیروی انسانی با توجه به کاهش مصرف
3. کاهش کلیه هزینه‌ها از جمله حمل‌ونقل با توجه به کاهش مصرف.
4. اتصال میلگردهای غیرقابل مصرف به همدیگر و استفاده مجدد از آنها.
5. کاهش وزن اصلی سازه و متناسب با آن کاهش نیروهای ثقلی جانبی و در نتیجه بالارفتن مقاومت سازه در مقابل زلزله.
6. کاهش اشتباهات انسانی (جوشکارها معمولاً برای کاهش مصرف میلگردها از طول روی هم قراردادن(به انگلیسی: Overlap) آنها کم می‌کنند که این عمل سبب کاهش مقاومت میلگردها در نقاط اتصال(جوش) و در نتیجه کاهش مقاومت سازه می‌شود.)همچنین تنها راه حل برای اصلاح کوتاه آمدن میلگردها به دلیل خطای آرماتوربند و یا تصمیم به افزایش طبقه یا ادامه پروژه این تکنولوژی می باشد.
7. امکان لرزه (به انگلیسی: Vibration) بهتر در هنگام بتن ریزی، با توجه به کاهش حجم اضافی میلگردها در نقاط اتصال.
8. افزایش قابل‌توجه درگیری بتن با میلگردها با توجه به کاهش حجم اضافی میلگردها در نقاط اتصال.
9. افزایش مقاومت در نقطه اتصال، به‌طوری که مقاومت در این نقطه به خاطر افزایش حجم میلگرد بیشتر از سایر نقاط در طول میلگرد می‌باشد.