پیچ نوعی از اتصالات  از جنس فلزی یا فولاد است که به صورت استوانه ای رزوه شده باشد. انواع  رزوه  به  صورت رزوه مثلثی ، رزوه مربعی ، رزوه ذوزنقه ای و رزوه نیم دایره ای و غیره می­باشد که سطح استوانه­ای پیچ را احاطه کرده است. از پیچ برای سفت کردن و بستن قطعاتی که از جنس فلزی ساخته شده است مورد استفاده قرار می­گیرد. پیچ‌ها یا به درون یک شیار می‌روند و دو قطعه را به یکدیگر جفت می‌کنند (شیار خارجی) و یا همانند مهره درون پیچ دیگری محکم می‌گردند (شیار داخلی). رایج­ترین استفاده پیچ‌ها نگه داشتن اجسام به یکدیگر و قرار دادن صحیح در جای خود می‌باشد.

در زبان انگلیسی از دو واژه bolt و screw برای بیان پیچ استفاده می‌شود که تنها فرق این دو در این است که bolt یا پیچ همراه با مهره بکار میرود ولی screw همراه مهره نمی‌باشد.

تقریباً پیچ یک سر در انتهای خود دارد که به شکلی است که می‌توان آنرا با استفاده از ابزار چرخاند و سفت کرد. وسایل رایج برای سفت کردن پیچ شامل پیچ‌گوشتی و آچار می‌باشد. سر پیچ معمولاً بزرگ­تر از بدنه آن می‌باشد که باعث می‌شود تا از بیشتر فرو رفتن پیچ در شیار جلوگیری کند. البته در این خصوص استثناهایی نیز وجود دارند و پیچ‌هایی با سر کوچکتر از بدنه‌شان نیز وجود دارند؛ بطور مثال پیچ J شکل به هیچ وجه برای پیچاندن طراحی نشده است و معمولاً در بتن قرار می‌گیرد و به عنوان انکربولت استفاده می‌شود.

عموماً پیچ‌ها در جهت عقربه‌های ساعت پیچانده می‌شوند ولی پیچ‌هایی که خلاف جهت عقربه‌ها نیز سفت می‌شوند وجود دارد. بطور مثال، زمانیکه یک پیچ در معرض گشتاور خلاف عقربه‌های ساعت قرار بگیرد باید از چپ به راست پیچانده شود و این نوع پیچ انتخاب مناسبی می‌باشد.